Minavallen

Dit weekend was het dan eindelijk zover, 4 dagen lang de jungle in. Op vrijdag zouden we om 8 uur vertrekken, maar volgens Surinaamse standaarden werd dat natuurlijk half 9. Eenmaal onderweg moesten we natuurlijk ook nog even stoppen, omdat ze nog het een en ander vergeten waren. Na de verharde weg kwamen we op een zandweg uit. Deze weg was echter zo slecht dat we over een slordige 95 kilometer zo’n 3.5 uur hebben gedaan. Eenmaal aangekomen bij de haven, bleek dat ook de boot er nog niet was. Na zo’n drie kwartier wachten konden we dan eindelijk instappen voor een vaartochtje van 1.5 uur. Na die 1.5 uur kwamen aan op Manja Tabiki, dit was het eiland waarop we zouden overnachten.

De volgende dag vertrokken we richting de jungle, opzoek naar de Minavallen. Voorafgaand zouden we een kleine vaartocht maken van zo’n half uur, maar door de lage waterstand voeren we twee keer vast op een steen. Het lostrekken van de boot ging door de stroomversnelling ook niet erg makkelijk. Eenmaal aangekomen bij de jungle, stond ons een wandeltocht van zo’n 2.5 uur te wachten. Deze tocht leek op het begin nog heel makkelijk, maar al snel bleek dat dat niet helemaal het geval was. We moesten over boomstammen klimmen, door kreekjes lopen, bergen op en af en op sommige stukken moest er nog een pad worden vrij gekapt. Verder kwamen we giftige bosmieren, een landschildpad, vele vlinders en vogels en zelfs sporen van jaguars tegen. Ook kregen we onderweg nog een klein cadeautje van moeder natuur, waardoor iedereen tot op het bot nat was. Maar eindelijk was het daar dan, de grote Minavallen. Op deze plek waande je je kort in een paradijs. Om lekker af te koelen konden we onderaan deze waterval lekker zwemmen, en om dit alles compleet te maken konden we nog de rotsen opklimmen. Dit zodat we ook halverwege de waterval nog een korte duik konden nemen. Na deze korte verfrissing, namen we weer de benenwagen en konden we weer de weg terugnemen. Moeder natuur was ons hierbij niet helemaal gunstig gezind, en heeft dan ook goed van zich laten horen. Als een stel verzopen katjes kwamen we na zo’n 2 uur terug aan bij de boot. Ook deze vaartocht verliep niet helemaal soepel, we voeren namelijk zo’n drie keer vast op een steen. Maar dit keer waren we de beroerdste niet en sprongen gelijk mee uit de boot om de boot mee los te trekken, nat waren we toch al.

De volgende dag bezochten we een marrondorp genaamd “Loka Loka”. Hier was goed te zien, met hoe weinig middelen mensen al kunnen leven. Op dit eiland maakte we kennis met de hoofd kapitein en kregen we inzicht in aparte offer rituelen. In de middag gingen we richting de Ampoera vallen. In de stroomversnelling hiernaast was er de gelegenheid om te gaan zwemmen. Dit was echter niet echt zwemmen te noemen. Je moest je namelijk vast zetten tegen een rots, anders werd je meegesleurd door de sterke stroming die er was. Daarna was er nog de mogelijkheid om een klein stukje over de rotsen terug te klimmen en een soort van bad te nemen. Toen ik in de avond wilde gaan slapen en ik met mijn zaklampje op mijn kleren scheen, zag ik ineens een kleine verassing zitten. Het bleek uiteindelijk een giftige vogelspin te zijn.

De laatste dag vertrokken we rond 12 uur richting de stad. De vaartocht verliep heel soepel, en we waren dan ook in een uurtje weer op bij de bewoonde wereld. De bustrip verliep echter wat minder soepel. Door de zware regenval was de weg heel slecht begaanbaar. Op sommige plekken hebben we heel wat geduimd en zweethandjes gehad. Maar al met al was het een geweldige ervaring, en heb ik denk ik nog nooit zo’n speciaal paasweekend gehad zoals deze.